Menut
Cors de lenga
Cors de provençau : entre-senhas a ieoarle@free.fr.
Adesion
Adesion de mandar au Ceucle occitan dau país d’Arle amé lo pagament
(chèque a l’òrdre dau Cercle occitan du pays d’Arles)
Cotisacion per 2024 :
- amé l’abonament a la revista de l’IEO, "Anem ! Occitans !" :
Individuau : 30 € - Coble : 38 € - Estudiant : 12 € - Associacion : 38 €.
- sensa l’abonament : Individuau : 15 € - Coble : 26 €.
Vesitas
|
Benvenguda au Ceucle occitan dau país d'Arle
Lo Ceucle occitan dau país d’Arle es una associacion afilhada a l’Institut d’estudis occitans.
Fondat en 1945, l’IEO a per tòca d’aparar e d’espandir la lenga e la cultura occitanas. Fuguèt reconeigut d’utilitat publica en 1949 e agradat "Joinessa e espòrts" en 1981. L’IEO es representat dins la region per l'IEO-PACA e dins lo despartament per la seccion di Bocas de Ròse.
Lo Ceucle occitan dau país d’Arle a l’estigança d’intervenir sus tot çò que tòca a la lenga e a la cultura occitanas dins son entier e dins son biais especific au país d’Arle.
Coma lis autri lengas regionalas, l’occitan es un patrimòni menaçat. Es necessari – e urgènt – de crear un environament favorable a la transmission orala e escricha d’aquela lenga, dins l’ensinhament, dins li mediàs, dins la creacion artistica e literaria.
Lo Ceucle occitan dau país d’Arle es disponible per colaborar ame tota associacion, colectivitat ò entrepresa interessada per l’utilisacion d’aquela lenga.
Abonatz-vos a Aquò d'aquí !
La revista a besonh de sosten.
Veire sus lo site https://www.aquodaqui.info/
*
Poèmas de Robert Lafont e traduccion en francés.
Libre de 69 p. + disque de 16 cançons
mesas en musica e cantadas per Eric Fraj.
Illustracions de Daidier Mir.
Edicions Tròba Vox.
En soscripcion : 15 € pòrt comprés.
Pagament a l'òrdre de la MARPOC,
de mandar avant lo 15 de junh a la
MARPOC / Caire d'Oc, 4 rue Fernand-Pelloutier, 30900 Nîmes
*
Gilbert Carrere
Gile e Nina
192 p., 14 €
Comandas sus lulu.com
“Dins lo Marselha deis ans 1970, dos èstres desliures,
dos personatgis singulars qu’an en comun un secret.
Au grat de rescòntres estonants, constituiràn a son entorn
una tropa d’artistas. Chascun aduirà son talent particular.
Après un faus desnosador de drama liric a l’italiana,
s’anóncia un finau vertadier d’una autra mena”.
*
Alem Surre-Garcia :
« La Convivéncia »
Lo biais de viure ensèms dins lo respièch mutuau de l’alteritat
Edicions Troba vox, 2023, 286 p.,, 15 €
*
Lo Diari n° 79 (mai-junh)
dorsier : fabricacion d'instruments 
Per s'abonar o comandar, veire sus lo site lodiari.com.
*
Una revista tematica tot en occitan,
editada per lis edicions Reclams
(parucion annala, 19 €)
N° 2 (2024) : Energia
*
Decennia internacionala di lengas autoctònas
L'UNESCO a adoptat un programa
per aparar, revitalisar e sostenir
li lengas autoctònas dins lo monde entier.
L'acronime anglés es IDIL
(International Decade of Indigenous Languages).
Veire : https: //fr.unesco.org/idil2022-2032
*
Philippe Martel :
"Histoire de l'Occitanie : le point de vue occitan"
Occitania, espaci linguistic e culturau,
e naturalament espaci de comunicacion.
Ed. Yoran, 2019. 448 p., 12 €.
*
Lo "Lexique français-occitan
de la course camarguaise"
de Lisa Gros
es disponible a l'Ofici dau torisme d'Arle
*
Manifèste :
la lenga d'òc, una e divèrsa
Manifèste a l'iniciativa de la seccion de lenga d'òc dau PEN club international (associacion mondiala deis escrivans per la libertat d'expression), per afirmar publicament nòstre estacament a n' aquesta nocion : la lenga d'òc es una e divèrsa. La cultura nòstra fonciona coma un ensemble larg non ierarquisat, "deis Aups i Pirenèus", "de la mar blua a la mar verda" - coma lo disiá Frederic Mistral - que cultiva sa meravilhosa diversitat e que constituis una de seis originalitats e s'opausa pas a n' aqueste ambient d'unitat qu'es totjorn estat sieu.
Per signar, clicar aquí.
*
Per la lenga occitana :
totjorn que mai nombrós !
Au mens 25 000 personas an manifestat a Tolosa
lo 31 de març de 2012.
Anem oc !
« Es pas vengut a degun l'idèa de tombar cap de catedrala. Nòstra lenga es mai qu'una catedrala. Alara donc perqué son tantes que s'afanan per la desboselar... »
Joan Bodon, Lo Libre dels Grands Jorns.
Nascut a Crespinh (Avairon) en 1920, mòrt en Argier en 1975, Bodon es un dei grands escrivans de la literatura occitana modèrna. Robèrt Marti, ancian president de l'IEO, diguèt d'èu : "A cent legas de tot regionalisme e de tota nostalgia, nos a porgit una òbra d'una granda fòrça per dire dins la lenga nòstra l'umana condicion." (Anem ! Occitans !, mars de 2010).
« Peut-on sauver les langues en danger ? »
« (…) la sauvegarde des langues en danger ne doit pas être l'affaire des seuls linguistes. La mort d'une langue précède souvent celle de toute une culture, dont elle est l'expression la plus directe. Considérer que la communication entre les peuples et surtout leur degré d'intercompréhension se verraient facilités par la réduction drastique du nombre de langues parlées dans le monde est un non-sens. La diversité culturelle est essentielle aux sociétés. (…)
Alors, que faire, comment sauver ces langues en danger ? En premier lieu, en luttant contre l'indifférence générale qui entoure cette agonie linguistique. Lorsque des actions vigoureuses ont été entreprises, par exemple pour sauver le maori en Nouvelle-Zélande, il y a quelques années, elles ont été couronnées de succès. Encore faut-il que des associations internationales puissantes prennent conscience du problème, comme elles sont aujourd'hui convaincues de la nécessité de lutter contre l'érosion de la biodiversité. Au même titre que celle-ci, que le changement climatique ou que la désertification, la sauvegarde des langues en danger constitue un enjeu majeur pour notre avenir. »
Alain Peyraube, L'Homme au 6000 langues, in Aux origines des langues et du langage, Fayard, 2006, p. 460-461.
A. Peyraube es lingüista, director de recerca au CNRS e director d'estudis a l'Ecole des hautes études en sciences sociales.
"Es pas ma lenga !"
Tròs
d'un tèxte (adaptat en occitan provençau) de Joan de
Cantalausa (1925-2006), de son nom vertadier Lois Combas. Era un
grand saberut, que parlava fòrça lengas e qu’a
viatjat dins bèn de país. En mai de seis escrichs
personaus, a revirat en occitan mai d'un autor (Giono, Daudet,
Kipling, Steinbeck...), leis Evangèlis, de bendas dessinadas
d'Asterix... En 2003 pareiguèt son Diccionari general
occitan (100 000 intradas).
« Es
pas ma lenga ! » Ai jamai ausida aquela
exclamacion dins ges de país que ne’n coneisse lo parlar.
Ges d’Alemand, d’Anglés, de Portugués, ges
d’Italian, d’Espanhòl, de Francés… me larguèt
jamai aquela asenada en parlant d’un dialècte autre que lo
sieu ; totei lei lengas an de dialèctes.
Un
dialècte es un biais de parlar un pauc diferent d’un
dialècte vesin : un Marselhés parla pas lo francés
coma un Lionés - pense a Marius e au M. Brun de Marcèu
Pagnol - ; un Tolosan parla pas nimai lo francés coma un
Auvernhat, nimai un Albigés coma un Parisenc… Vendriá
pas a l’idèa de ges d’aquelei de bramar que comprend pas
lo francés. Aquò vòu pas dire que i ague jamai
quauque tòti que se trufe dau parlar deis autres, qu’avèm
que de montar a París per ne’n faire l’experiéncia…
Donc, de
dialèctes n’i a dins totei lei lengas : una simpla
diferéncia de mòts, d’expressions o d’intonacions.
N’i a tant e mai en anglés, en alemand, en espanhòu…
coma en occitan, entre doas regions diferentas, entre doas vilas mai
o mens alunchadas e mai entre dos vilatges vesins.
Perqué
donc ausissèm tant sovent en cò nòstre : « Es
pas ma lenga ! » quand un occitan critica una
expression o una intonacion de son vesin ? Per çò
que, coma totei leis illetrats dau monde entièr que parlan sa
lenga sensa la saupre escriure ni legir, coneissèm que lei 350
o 450 tèrmes dau paure parlar estequit de cada jorn ; òc,
que 350 o 450 tèrmes dau vocabulari occitan dei 450.000 mòts
(derivats comprés). 450.000 ! Tant coma en anglés
e dos còps mai qu’en francés.
Lei
chifras de 350 o 450 son l’estatistica oficiala establida per totei
lei lengas deis illetrats dau monde entier que parlan sa lenga sensa
la saupre escriure ni mai legir. Es nòstre cas,
qu’aprengueriam pas l’occitan a l’escòla que nos
enebissiá, a còps de punicions e de messòrgas,
de contuniar a parlar nòstra lenga mairala-miracla, la
primièra lenga europènca après lo latin.
Es per
aquela rason que, cada còp qu’un mòt occitan, o una
expression, o una intonacion… revèrtan pas exactament nòstre
biais de parlar, lo vergonhable « Es pas ma lenga !»
nos escapa.
Nos fau
arestar de parlar ansin, que tot çò qu’es occitan es
nòstre, que siegue de provençau, de gascon, de lemosin,
d’auvernhat... o de lengadocian. De mai, nos fau comprene que lei
350 mòts deis obriers son pas lei 350 mòts d’un
païsan, que lei 350 mòts de la montanha son pas lei 350
mòts de la mar...
Se volèm
sauvar nòstra lenga, nòstra personalitat, nòstra
riquesa, nòstre avenidor (dise pas nòstre passat, que
lo passat es lo passat… e que fau pas agachar en arrier !) e
se volèm èstre quauqu’un e pesar sus lo futur, nos
fau arestar de dire que la lenga de nòstrei vesins es pas
nòstra lenga ! Lei 450 000 mòts occitans son lo
patrimòni comun de totei leis Occitans, de Culan a la Val
d’Aran, de Niça a Bordèu ... sensa oblidar nòstra
bessona Catalonha : 25 milions d’estatjants que, a la
diferéncia dei 380 000 Maltés, an ges d’estatut
lingüistic en Euròpa. Contuniar de nos cercar bregas e
garrolha seriá signar nòstra mòrt.
Cantalausa.
| |
visitaires
Daut 
© 2004-2008 